En dan is het ineens zaterdag de 25ste en sta je op een bommetje vol Schiphol je kroost ‘Goodbye’ te kussen. Jori en Kian zwaaiden uitbundig en konden eigenlijk niet wachten tot ze weer de ballenbak in het Panoramaview-restaurant in mochten. Roaz zwaaide ook uitbundig … naar opa en oma, liep mooi met ons mee en snapte er niks van toen opa hem kwam halen en vast hield om ONS uit te zwaaien. Kort drama op de vloer, en een klein scheurtje wel in ons hart toen we gewoon maar doorgeliepen. (wat moet je anders? Drama vergroten, hij snapt het toch nog niet :’( en vindt het uiteindelijk natuurlijk super bij opa en oma…)
Dus, wij samen de gate door, paspoortcontrole, klein
interview wat we eigenlijk gaan doen daar in Amerika (ja, heus, iedereen wordt dat gevraagd, in
persoon, aan een kleine statafel met een beveiligingsmeneertje), en dan de
veiligheidscontrole voor het boarden… Alles weer uit (riem, schoenen), alle
apparatuur, kabels, opslagdevices, los op de band. Tassen, jassen, ook op de
band. Door de x-ray. Wij moesten in een groot apparaat gaan staan, werden ‘gescand’
en daarna helemaal gefouilleerd (ik door de vrouw, Mac door de man) en dan nog alles
aanzetten. Ja, daar zat het probleem. Mijn oude lappietoppie gaat helemaal niet
meer aan zonder z’n stekkertje!! Gelukkig konden de mannen daar nog wel een
beetje lachen om onze onnozelheid en liep er eentje vrolijk mee op zoek naar
een stekker… zzzzoemzzzzoempruttelpruttel, oke, hij deed het. pfiew.
Dan instappen, met nog steeds dat gekke misselijke gevoel in
ons buik zo zonder onze jochies… Vlucht ging prima. Hier en daar wat hapjes, filmpjes, Amerikaanse grapjes in het veiligheidsfilmpje en een man, een rij voor ons die
ineens tijdens het versnellen voor ‘take-off’ op de grond, even opstaat, zijn
kastje opentrekt voor; 'who knows what', de helft laat vallen door de
opstijg-druk, uiteraard die overhead-locker niet meer dicht krijgt en dan toch
maar weer gaat zitten terwijl we ondertussen al geen wieltjes meer op de grond
hebben… Dat kastje stond dus gewoon open, met daarin een open tas tijdens het
hele opstijgen >>> zonnebril schoof door het gangpad en de rest hing
zo heel de tijd precies op het randje van eruit vallen of niet… heftig
zuchtende Amerikaanse stewardess naast ons uiteraard ;)
Aangekomen op Newark Airport mochten we in een rij gaan
staan voor de paspoortcontrole…. kort gezegd; daar kwamen we anderhalf uur
later weer uit!! Ook hier hadden wij trouwens gelukkig geen chagie meneertje
achter de desk, maar 1 die grapjes met ons maakte en ging opletten of hij ons later nog zou zien in Saddle River (dorp hier in de omgeving waar we naar huizen zoeken en hij blijkbaar woonde). Onze pick-up stond inmiddels flink onderuitgezakt
na al dat wachten, maar bracht ons keurig doch speechless naar het hotel waar
we rond een uur of 6 lokale tijd ongeveer waren. Even eten besteld en toen eigenlijk
vlak daarna proberen te slapen in het juiste ritme meteen! (ondertussen waren
we natuurlijk wel bekaf, want thuis was het al halverwege de nacht)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten