woensdag 18 februari 2015

De Kraakjes naar New Jersey


Ze vroegen het hem al eens eerder; "zeg Machiel, zou jij niet voor een paar jaar in Montvale willen gaan werken voor ons?" Maar steeds was daar; de nog on-afgemaakte studie, een zwangerschap, een baby (ja, die hebben we nogal wat ;) ) of was het gewoon de tijd nog niet. Maar... het bleef kriebelen. Wij wilden altijd graag naar Australiƫ voor een paar jaar. Maar wat als dat er nou gewoon niet in zit? Is Montvale dan niet een hele goede optie? Dus, toen het vorig jaar lente weer eens viel, dat Amerika woord, zijn we er toch eens serieus over na gaan denken. Willen we dat? Durven we dat aan met 3 kinderen? Uhm. Ja! Dat durven wij best. De jongens zijn nog jong, zitten nergens anders aan vast dan aan ons en elkaar (en ja, natuurlijk ook de opa's, oma's en familie), hebben nog geen vaste clubs, verkering, hele hechte vriendschappen en buiten dat, zijn ze nu super taalgevoelig! Dit is dus het moment. We gaan er gewoon voor en dan zien we wel!



Mei 2014 was er dat eerste gesprek met een partner uit Amerika. Die zag deze stap met en voor Machiel (en ons dus) wel zitten. Sinds toen... is er vooral veel gelobbyd. Heen en weer gemaild, heen en weer gebeld. Leek het toch weer niet door te gaan, toen weer wel, nee toch weer niet. Best een tikkeltje frustrerend; niet weten waar je aan toe bent en toch je toekomst een beetje willen plannen voor jezelf, je gezin en natuurlijk ook voor Jippiejajee, de webwinkel. Van het kastje (de ene partner) naar de muur (de andere partner) gestuurd worden. Eigenlijk zelf geen stappen mogen ondernemen maar ook geen idee hebben wie dat dan wel zou moeten doen. Het blijft een vaag proces waarin we gemerkt hebben dat veel mensen wel willen helpen en beslissen, maar dat toch niet alleen kunnen of mogen. Alle details, frustratie, slapeloze nachten (over wel stoppen met mijn onderwijsbaan of niet, wel nog groots inkopen voor Jippiejajee of niet, wel nog iets verbouwen aan je huis of niet, wel dingen plannen voor voorjaar 2015 of niet...), ga ik hier verder niet meer bespreken. Dat is bijna 3 kwart jaar aan gebeurtenissen tussendoor. Wel wil ik jullie hier proberen mee te nemen in het proces vanaf nu! :D Wat en hoe gaat er gebeuren! Met ons, met de kids, met het huis enzovoorts enzovoorts! De eerste stappen door ons zijn gemaakt!


Paspoorten werden aangevraagd. Voor ons alle 5 nieuw (die van mij en Machiel verliepen binnen de komende 2 jaar, wat niet mag voor de visum aanvraag). Alleen het maken van pasfoto's was voor de jongens al een hele opgave; hoofd stil, wenkbrauw in zicht, oren moet ik kunnen zien, niet te veel lachen, hoofd recht!!
En we gingen opzoek naar huurders voor ons huis. Toen dat binnen de familie niet lukten zijn we het zoekgebied wat gaan vergroten. Hoppa, ons hele hebben en houden zo open en bloot op Facebook!! Scary!! We kregen dan ook allerhande reacties... gekke; "ik zoek voor mijn zoon een klein huisje, wat vraag je ervoor?" ,  "ik en mij vriendin wonen nu bij haar ouders, ook nie ech ideaal, dus we zoeken een huisje nu", "door omstandigheden zoek ik voor mijn partner een ander huis..." .... maar ook hele leuke; "ik ga binnenkort trouwens, dus ben al een beetje rond aan het kijken" "wij hebben ons huis verkocht en wachten nu af tot ons nieuwbouwproject klaar is" en toen kwam daar ineens een heel lief iemand uit onze kennissenkring naar voren; "He Esther, hoeveel zouden jullie per maand voor huur willen? om maar even met de deur in huis te vallen" . We kletsen wat, spraken af, bekeken wat, dronken thee, praten nog wat ... en voila! We doen het!! <3 Te fijn!! Gewoon een lief gezin dat 2 jaar ons huis gaat laten leven. Pak van ons hart!

Ondertussen blijft er veel vaag en spannend nu. Alles is nieuw, veel moeten we uit handen geven en loslaten. Het wordt geregeld! Echt... dat is nog best een klus voor een controlfreak like me. Maar, ik stort me dan maar op mijn verzameling spullen. Wat kan er na 8x verhuizen eigenlijk gewoon wel weg.... hoeveel schoolschriftjes van de Havo moet je nu werkelijk bewaren? En die sloffen met dat gat... Es.. Serieus?! Zo ongeveer. Hoe moeilijk ik het altijd vond om dingen weg te gooien(ik bedenk overal nog wel iets mee wat ik ooit kan doen (mocht ik ooit eens tijd hebben ook;) ), hoe makkelijk gooi ik nu van alles op Marktplaats of in de kofferbak voor naar de Kringloop. Met een huis van 3 verdiepingen, 3 kinderen, een juffenverzameling thema's is dit alles best een flinke klus. Maar beetje bij beetje komt er schot in de zaak! En nu we weten wie er in ons huis komt, kunnen we gelukkig ook gewoon wat dingen laten staan. Scheelt weer beslissingen maken (en misschien spijt?). Ach! Dit is pas stap 1 ...


to be continued!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten