gaan we al....!?!
Daar gaan jullie zo heen!
's ochtends nog even die koffers herschikken. Letterlijk wegen, overpakken, herwegen en dan erachter komen dat de vloer niet gelijk is en ikzelf ook ineens 6 kilo minder weeg... hummm, opnieuw dus :p Hier en daar wat 'zitten op de koffer-werk' om ze dicht te krijgen, maaarrrr uiteindelijk zit alles erin. Zullen ze gaan vallen over 100gram te veel?
Op Schiphol aangekomen blijkt het mega druk!! Parkeergarages afgesloten, dus wij komen helemaal boven op P2 te staan (onze uitzwaaiers stonden de helft zo dichtbij :P ) en begeven ons met 3 karretjes bagage en een hoop losse trollies met veel hulp richting de incheck-balies.
zij doen alvast een dutje onderweg, kun je maar gehad hebben ;)
Alle 2 onze gezinnen waren weer helemaal compleet aanwezig. Super! En onze lieve vriendjes de Goudswaardjes kwamen ook zwaaien :D De koffers bleken hier 23.3 23, 4 23,1 23,2 en 20 kg te zijn en mochten gelukkig alle 5 gewoon door! Ook de kinderwagen en autostoel kregen een labeltje. Het bleef nog een beetje de vraag of we het autostoeltje gewoon mochten gaan gebruiken in het vliegtuig of dat het in het ruim gezet moest worden. Dat lag geheel aan het cabinepersoneel vertelde deze KLM dame ons. (dit hadden we ook overal al gelezen). Gewoon uitproberen dus maar!
Nog even koffie drinken in het restaurant, met een heerlijk zelfgemaakt (door Sas! ;) ), Vlaardings ijzerkoekje voor 'good old habbits' (das Engels voor goede oude gebruiken Sas :p ). Nog even wat plaatjes schieten samen, afscheidsknuffels geven, elkaar eens goed bekijken want over 2 jaar is dat lieve babymeisje al een echte peuter, onze dwarse dreumes al een kleutertje en onze peuterpubers al hele knullen! Man..... gek idee!!
Daaaag!!
Nu op naar de gate! Daar even vogelen.... hoe gaan we dit met z'n 5-en doen; 4 handbagagetrollies, 2 kinderrugzakjes, 1 handtasje, 1 laptoptas, 1 luiertas een kinderwagen, een autostoeltje, petten en hoeden, een Tula en een Ringsling..... NOU, makkelijk. 2 kinderen in de zakken, ik achter de kinderwagen met autostoel, laptop en luiertas onderin handtas om mijn nek, Jori trok een eigen trollie en Machiel stapelde er 2 op elkaar en trok er nog 1 los. Was dit de bedoeling? Zoveel handbagage? Nou, nee natuurlijk. Maaaar onze gewone koffers bleken zaterdag echt veeeel te klein. Dus om alles mee te kunnen nemen, moesten we wel. (hop, even langs de IKEA, we zijn een echte IKEA-family :p)
Het ging goed. We kwamen aan bij de Gate. Wel een soort van laat, want toen wij alles door die scan apparaten aan het halen waren, mochten de andere al boarden. En voordat al die tassen er door heen waren.... we de laptop en ipad aangezet hadden, laarzen, riemen alles weer aan en om zat (tussendoor de kids bij ons proberen te houden en alles weer zo te stapelen als daarvoor, zal er vast verschrikkelijk vermakelijk uitgezien hebben) zat iedereen al in het vliegtuig :D
Aangezien wij helemaal achterin zaten moesten we nu nog met de 3 jongens (waarvan er 2 hun eigen kar trokken) en al die bagage het hele, smalle, lange pad door. Omgeven door "aaaahhhs" en "ooooooh, look at them!" deden de mannetjes dat keurig. Lachten wat om zich heen en liepen netjes door. Niemand die ons vroeg wat we met die autostoel kwamen doen. Niemand die kwam helpen of iets... Na korte blikken en nog korter overleg tussen mij en Machiel besloten wij de stoel er gewoon, HOP, in te zetten, vast te gespen en te doen alsof we niks van de twijfel af wisten. Toen alles stond kwam de stewardess langs, vroeg of de stoel goedgekeurd was voor vliegen, dat is hij, de twijfel lag hem in de breedte van de KLM stoelen, maar dat ging ik natuurlijk nu niet zeggen. Hij stond en zat stevig vast. "Oke, prima! Verder nog vragen?" Uhm ja... moest ik niet zo'n speciaal riempje krijgen voor stijgen en landen? Ja, dat kon ze regelen!
Al snel kwamen we er achter dat de rij achter ons werd gebruikt door 3 mannen die 8 paarden begeleiden die vlak achter ons in het cargoruim stonden. Gek idee dat er gewoon paarden op dit vliegtuig mee gingen ook! Schijnt heel vaak te gebeuren legde de vriendelijke stewardess ons later uit. Met opstijgen kwam een eerste kleine crisis bij Roaz. Hij moest op schoot. Vastgesnoerd. Zag zijn broers niet!!! >>> Krijsen! Maar, dat was vrij snel opgelost door hem een rij naar voren te verplaatsen. Dan maar bij Machiel op schoot, naast de broers. Weer goed. Zat ik dan, alleen ;) de vrouw naast mij was namelijk direct een andere stoel toegewezen :) fijn voor ons, en voor haar (ze vond het paardenidee maar eng) .
Opstijgen ging super! Geen huilende broers, geen pijn aan de oortjes, wel snoepen snoepen snoepen van het snoepzakje van suikertante Fleur.
Na een klein uurtje kregen de jongens bezoek van een andere stewardess (soort van hoofd? zij hielp in ieder geval in de eerste klas eigenlijk). Ze bracht de speciale kindermaaltijden (minihamburgertje, frietjes, optimel, stukje meloen en koekjes) en kwam vragen hoe het ging, of het hun eerste keer vliegen was enzovoorts. Later kwam deze mevrouw terug om te vertellen dat de jongens het zo goed deden en dat het wel speciaal was, verhuizen naar Amerika, dat ze door de piloten uitgenodigd waren in de cockpit!! Hierna begon het filmpjes kijken....hier en daar een wc-bezoekje, rondje door het vliegtuig, nog een filmpje, wat wisselen van stoel. Roaz viel in slaap in zijn autostoel en Kian hield het tegen stribbelen tot 1,5uur voor landing vol. Verloor toen toch en viel zittend, voorover in slaap. Jori... die nam het er van. Filmpje na filmpje. Gewoon niet geslapen!
Roaz werd pas tijdens de landing wakker, een beetje mopperend want hij had gepoept :( Daar kon ik toen natuurlijk niks meer aan doen en aangezien het duidelijk ook niet een makkelijke verschoning ging worden leek dat harde vliegtuigplankje me direct na de landing ook niet de beste optie. Terwijl iedereen uit het vliegtuig ging aan de voorkant waren wij nog druk alles weer te verzamelen en mochten de jongens stiekem door het cargodeurtje kijken hoe de grote kisten met paarden uitgeladen werden. Daarna met alle koffertjes naar voren en naar boven. Door de eerste klas, op naar de cockpit!
Wat tof! Zoveeeel knopjes!! Jori mocht van de pilot best even op de stoel gaan zitten, maar dat durfde hij niet. Toen waren we echt de laatste die het vliegtuig verlieten. Liepen we weer in een stoet richting te douane weer we geluk hadden! Praktisch geen rij en precies op tijd voor de volgende lading mensen uit een ander vliegtuig aangelopen kwam. 4 mensen voor ons. Maar Roaz vond het genoeg en zetten het op een brullen. Dat heeft hij volgehouden totdat we 15 minuten later goedgekeurd en alles richting de bagageband konden. Daar kwam de volgende uitdaging; naast al die handbagage kwamen er nu nog 5 koffers bij ook.... Machiel kreeg het voor elkaar er 5 op 1 karretje te binden!! Roaz op mijn rug, Jori en Kian beide een eigen trollie, ik de kinderwagen en een andere trollie en Machiel de grote koffers en een kleintje.
Opgepikt door een klein busje met kinderstoeltjes erin werden we naar het hotel gebracht. Inmiddels flink donker reden we de Garden State Parkway op. Jori en Kian waren eerst nog flink onder de indruk van alle yellowcabs, de andere borden boven en naast de weg. Jori melden nog; "Dat was best leuk hè, even met het vliegtuig!" (even?!?!) en toen was het stil. Alle 3 down.
Bij het hotel werden we geholpen door een man van 'onderhoud' om alles naar onze kamer te brengen. 2310 kreeg Machiel te horen en stond ook op het hoesje van de keys. Of stond er nou 2318? 2310 ging niet open, dus dan 2318 maar proberen. Ja! Dat was m. Machiel ging nog even wat halen beneden en ik wilde gaan uitpakken.... uhm.... hier staat al een koffer... uhm, Jori! Doe snel je schoenen weer aan en neem dat koffertje maar mee, kom Roaz, kom Kian, hier slaapt iemand anders!!.... Weer op de gang. Nieuwe sleutels gehaald beneden door de man van onderhoud en toen konden we eindelijk gaan settelen. Koffers een plekje geven, bedden kiezen en hop, naar bed! Dat ging verrassend makkelijk.
Einde van een lange dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten